Categorie: "Columns"

Alleen reclame die ècht irriteert verdient Loden Leeuw zegt reclameman Scato van Opstall

Scato van OpstallBest irriant, als de irritantste reclame helemaal niet zo irritant is. Althans in de ogen van reclamemaker Scato van Opstall in zijn reguliere column in de Volkskrant van dinsdag. Hij is creative director van Een goed stel mensen en schrijft ook columns voor vLoden Leeuwakblad Adformatie. Kort samengevat: Van Opstall (foto) vindt noch de commercials van verzekerings- vergelijker HoyHoy, die de ene Loden Leeuw kreeg vorige week, noch de Loden Leeuw voor BN’rs Tim and Tom Coronel (voor verzekeraar AllSecur) terecht. Wat niet ècht irritant. Jammer: de reclamecolumnist wil in zijn column kennelijk niet kwijt welke spotjes hij wèl irritant vond het afgelopen jaar. De competitie, tegenhanger van de Gouden Loeki, wordt jaarlijks georganiseerd door

Over Macaroni blijven kopen tijdens de staking schrijft reclameman Ron Meijer

”Ergens in de jaren 70 waren de Honig fabrieken bezet door de werknemers vanwege dreigende ontslagen. Toen daar de televisiecamera’s verslag van deden hadden een paar van de arbeiders de tegenwoordigheid van geest om een pak Macaroni voor de camera te houden en te roepen: ‘Wèl blijven kopeStakingsmeidn hoor!’ Een loepzuiver voorbeeld van de functie van reclame.” Zegt iemand die het kan weten, reclameman Ron Meijer (foto), in een column die eerder verscheen op zijn site Ron Meijer Schrijft. Daarop dus ”voor de verandering ook maar weer eens een stukje over een van de oudste beroepen ter wereld, reclame.” Meijer is creatief directeur/tekstschrijver bij zijn reclamebureau Imagine, columnist en marketingcommunicatiestrateeg, ”met een meer dan gemiddelde interesse in

Zwarte Piet & De Kruidenier: ‘AH is iedereen de baas, waarom nu toch zo’n Angst Haas?’

Peter van der Wijk, gespecialiseerd in ‘Corporate storytelling en Ghostwriting’, schrijft ook graag columns. Zoals over het gebrek aan moed bij Albert Heijn in de Zwarte Pieten-kwestie. Zie ook bericht op Reclamewereld. We publicereAH Harryn hier zijn nieuwste column ‘AH is iedereen de baas, waarom nu toch zo’n Angst Haas?‘ Oud-reclameman Van der Wijk: ”Door de jaren heen heeft AH zich een evenwichtig merk getoond. Marktleider pur sang, consistent in alle communicatie, altijd net de juiste toon binnen de campagne met Harry Piekema als innemend sullige filiaalhouder. Anti-helden doen het in Nederland altijd beter dan helden, tenslotte. En leer AH Nederland  kennen. ”Wat er nu gebeurt is dus echt nogal onkarakteristiek. Eerst prijkt

‘Mijn moeder denkt dat ik pianist in een bordeel ben, zeg niet dat ik in de reclame werk!’

Die durft! ;-) .Mijn naam is Aad Kuijper en ik hou van reclame. Sterker nog,  ik hou van echte reclame. Van populaire reclame. Van massa mediale reclame.” Kuijper is creative partner van reclamebureau Alfred International, dat uiteraard ook van reclame houdt. Al jaren. Net als haar klanten, van Sun tot Autotrack, van Becel tot Jumbo en van Melkunie tot Grolsch. KuijAad Kuijperper (foto, meer over hem hier) brak onlangs weer eens een lans voor goeie echte reclame op een bijeenkomst in Amsterdam van SPOT, de tv-marketingorganisatie (zie hier). In een tijd dat ‘reclame’ steeds minder populair lijkt bij het kijk- en lezerspubliek. Reclamewereld schenkt graag aandacht aan zijn vurige pleidoot, want houdt zelf ook van reclame – maar niet van alles. Aad Kuijper: ”Ik hou van Pietertje en zelfs van Roy Donders. Ik hou van Bommetje, van de Telfortman, van Harry. Ik hou van reclame die verkoopt. Ik ben niet bang om dat hardop te zeggen en ik kan nog steeds zonder bewaking over straat. Maar het wordt wel steeds moeilijker.

Kleed je Normaal-campagne Gap met Anjelica Huston en Elisabeth Moss valt verkeerd bij Buzz60

Misschien wel een van de meest onverwachte boodschappen van een modebedrijf” zegt Jen Markham van de Amerikaanse site Buzz60 in een soort column over de nieuwe ‘Dress Normal‘-campagne van The Gap in de VS. Erg cynisch is ze over de campagne met onder andere Anjelica Huston en Elisabeth Moss. Moss is natuurlijk bekend van

Waarom kiezen reclamebureaus voor een sul als hoofdpersoon?

 ”Lulletjes, dombo’s en kneuzen rukken op in televisiespotjes. En bijna altijd is het een man. Zoals uw buurman, uw echtgenoot of misschien wel uzelf. Waarom nemen we zo graag iets van een antiheld aan? Dat vraagt Carine DJumbo sukkel beteramen, schrijver, journalist en tekstschrijver (zie ook) zich af in een column op de site van HP/De Tijd. ”De onhandige man staat heel dicht bij ons,” vermoedt ze. ”Hij versiert paaseitjes en verstopt ze in de tuin voor zijn kinderen zonder door te hebben dat die hem zien rondhupsen. Hij is de man next door die in de supermarkt een beetje onhandig tussen de schappen en torens met blikken laveert. Maar ook het stereotype burgerman met een beige spencer aan en een bleek, pafferig gezicht, die zich schaamteloos overgeeft aan verboden genoegens, zoals lekker vet snacken of languit tv kijken. De sukkel, de antiheld, de gezinslul, de man van veertig plus die het allemaal net niet onder controle heeft,

Waarom adverteerders afhaakten met inhaken tijdens het WK Voetbal

”Voor het eerst werd er op sociale media massaal ingehaakt op het WK2014. Maar hoe val je nog op tussen 1.000 tweets per minuut? Dat was anders bij de dagbladen, maar die zijn hun positie van ultiem inhaak-medRexona Dick Advocaatium al een tijd kwijt.” Dat betoogt media-specialist Titus Eikelboom, mede-oprichter van ‘strategisch media adviesbureau’ Stroom deze week in zijn opiniestuk op vaksite Adformatie. ”Als voormalig jurylid van de Gouden Inhaakmedailles (een initiatief van de helaas veel te vroeg overleden reclameman Peter Strating), heb ik het aantal dagbladinzendingen over de jaren heen zien verschrompelen. Echte actuele inhaakadvertenties werden bijna meer gemaakt.  Adverteerders investeerden liever hun budget in voorgekookte TV campagnes met een leuke consumenten activatie.  Een inhaker, zo leeft vaak de gedachte, is teveel budget, teveel moeite, te weinig impact of een combinatie hiervan.” En dat is jammer zegt Eikelboom want

Rode kaart voor ‘Bergkamp’-commercial Heineken van reclamecolumnist Bennink

Freddy en zijn FHV jongens en meiden wisten precies hoe hoppig Heinekenreclame moest smaken. En wat zij ook bedachten, het ging door,” begint freelance reclameman Jan Bennink zijn column in Adformatie rustig. Maar daHeineken plaatje WK filmn. ”WelkTelegraaf beeldje WK filme marketinglummel durfde immers een advertentie af te keuren die door mijnheer Freddy zelf was bedacht? Tegenwoordig is dat wel anders. Freddy is dood. Helaas ook figuurlijk.” De ‘Bergkamp’- commercial, die nu vaak op de buis te zien is, noemt Bennink ‘meer dan bedroevend.’ Juist nu gaat Dennis over de tong, omdat-ie ruim 15 jaar geleden Oranje naar de halve finale van het WK schoot met een fantastisch doelpunt tegen… Argentinië. Zie complete column in de overlees.

Kleutermarketing scoort tijdens WK zegt BNR-reclamecolumnist Roorda

Oh ja, dit heet kleutermarketing. Dan weet u dat ook weer.” Besluit reclameman Eugène Roorda zijn column op BNR Nieuwradio vandaag. Die gaat het WK en de arme consument. Over de hamsters van Albert Heijn en de MexicaAH WK hamsteranse KLM Mexico tweettweet van KLM. En over twee pakken luiers of een ‘kilo bieflappen, want die zijn morgen weer wereldnieuws.” Roorda: ”De moraal van deze tijd is erg eenvoudig. Niks maakt nog uit omdat niks tegenwoordig maar 2 minuten duurt. Dan gaan we over tot de orde van de dag met nieuwe ballonnetjes, nieuwe toeters, nieuwe tweetjes en nieuwe hamstertjes.” Voor Roorda’s volledige column zie overlees.

‘Hysterisch giecheldoosje’ Ilse Delange mist Waylon’s hoed volgens reclameman Roorda

Over het ‘hysterische giecheldoosje’ Ilse Delange gaat vandaag de BNR-column van reclameman Eugène Roorda. En vooral over ‘de hoed’ vaCommon Linnetsn Waylon, die ineens weg is. ”We zijn er allemaal naar op zoek. In de reclame, de kunst, de media en de politiek. Op zoek naar dat ene beeld dat in één klap zegt wat we bedoelen en dat zich in 3 seconden in miljoenen zielen brandt. Een plaatje dat boven zichzelf uitstijgt en iconisch blijkt in deze gefragmenteerde mediatijden. Zo’n beeld is goud waard, dat begrijpt iedereen behalve Ilse DeLange. Nou vond ik dat altijd al een hysterisch giecheldoosje; te blij, te gulzig naar goedkeuring, teveel provincie.